jeden

There was a time

When I was so broken hearted

Love wasn't much of a friend of mine

            Kazałaś mówić na siebie Patyk. Mówiłem. Kazałaś czekać na siebie pod szkołą, dzień w dzień. Czekałem. Kazałaś być ze sobą za każdym razem, kiedy było ci źle. Byłem.

A teraz tego cholernie żałuję.

Nie wiem, dlaczego właśnie Patyk, bo twoja figura była najbardziej apetyczna wśród dziewczyn z trzeciej klasy. Zauważyłem to ja, zauważyli też wszyscy moi kumple. Ale ty chciałaś właśnie mnie, a ja nie zgłaszałem sprzeciwu.

Czekałem na ciebie za każdym razem, kiedy kończyłaś zajęcia później niż ja, nawet nie szedłem do internatu, żeby sobie zwyczajnie pograć na PSie, po prostu czekałem jak ten debil pod budynkiem cudownej spalskiej instytucji, aż wyjdziesz i powitasz mnie swoim cudownym uśmiechem. Albo koszmarnym grymasem, w zależności od twojego humoru w danym dniu.

Znaliśmy się od początku szkoły, jednak dopiero po jakimś czasie zacząłem dostrzegać, że pod tym paskudnym charakterem kryje się coś więcej. Zawsze byłaś nieuprzejma wobec ludzi, a ja, podobnie jak wszyscy inni uczniowie zdawałem się to tolerować. Bo kiedy spędza się tyle czasu razem, w kameralnej szkole, nie można tak po prostu kogoś ignorować. Trzeba nauczyć się z tym żyć.

Pamiętam, był słoneczny dzień, a ja siedziałem na ławce przed szkołą, pogrążony w bagiennej zamule. Przeszkadzało mi słońce, przeszkadzał mi śpiew ptaków i śmiechy uczniów. Wiosna napierała na mnie z całą siłą i za cholerę nie chciałem jej się poddać, bo mój świat stał się czarno-biały. Nie potrzebowałem w nim kolorów. Iwona, powód moich zmartwień, okazała się być dwulicową żmiją. Zostawiłem ją w Częstochowie, samą, z nadzieją, że kiedy wrócę ze Spały po ukończeniu liceum, ona będzie na mnie czekać.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy zadzwonił do mnie kumpel z Norwida i oznajmił, że Iwona nie jest taka wierna, jak mogłoby się wydawać… Miał na to twarde dowody. Patrzenie na zdjęcia mojej dziewczyny obściskującej się z jakimś kolesiem, którego totalnie nie kojarzyłem nie było zbyt pięknym przeżyciem. Niewiele myśląc poprosiłem o pozwolenie na wyjazd do domu i rozmówiłem się z nią raz na zawsze. Kiedy przeszła wściekłość, został tylko ból. I poczucie beznadziei, urażona męska duma. A także, co najgorsze, złamane serce.

Ta ławka przed szkołą była moją oazą, bo choć wszyscy mnie widzieli, bo pozornie byłem w centrum uwagi, to jednak potrafiłem wyłączyć się na tyle, by nie widzieć ich. Byłem z siebie dumny, że jestem w stanie zachować dystans do całego świata, odgrodzić się grubym murem od bieżących wydarzeń.

Nie chciałem mieć wtedy nic wspólnego z jakimikolwiek uczuciami.

Usiadłaś obok mnie, nie bacząc na to, że najwyraźniej nie chcę żadnego towarzystwa. I to był przełom. 

Po raz kolejny łamię daną sobie obietnicę, publikuję pierwszą część, zanim powstanie całe opowiadanie... 

Chrzanić. :)

Obiecuję, że będę dodawać regularnie. I nie zawiodę.

DZIEWIĄTE MIEJSCE AZSU! ♥ 
P.S. Informować?